Roku pańskiego, siedemset sześćdziesiątego dziewiątego, Mleczyk Chwast, pierwszy tego imienia, za boga przyzwoleniem i losu zrządzeniem, przez możnych swego kraju wybrany, zaszczytu dostąpił zostania nowym Ksieciem Wielkopolskim. Podjął się on, trudu wielkiego i nieosiągalnego dotychczas przez nikogo innego – zjednoczyć postanowił wszystkie ziemie Lechickie pod swym berłem książęcym, co doprowadziło pokrótce do powstania Królestwa Polskiego.
Gall Anon – ,,Kronika Wielka Korony Królestwa Polskiego”.
Szalone lata siedemsetne.
Książe Mleczyk I z dynastii Chwastów, zwany też Prajkusem, przejął władzę w wielkopolsce w 769 roku.
W tym czasie na ziemiach polskich rządzili tak znamienici władcy jak Książe Mazowsza – Alex, Książe Kujawski Kurkas oraz Władca Śląska – Szturman. Oprócz tego osobnymi księstwami rządzili jeszcze Malina w Sandomierzu oraz Gabor w Gdańsku, ale oni no w sumie gdyby ich nie było to za wiele by się nie zmieniło.
Książe Prykuś rozpoczął unifikacje państwa przez połączenie ziem Wielkopolski, Śląska, Kujaw i Mazowsza, niszcząc po drodze parę nic nie znaczących hrabstw.
Wszystko szło dobrze dopóki Malina nie postanowił pomóc.
Więc wypowiedział wojnę Gaborowi. Trwająca kilka miesięcy wojna, w trakcie której żadna z walczących stron nie wystawiła do walki ani jednego żołnierza skończyła się kapitulacją Pomorza, co doprowadziło do przeniesienia stolicy z Gdańska do Sandomierza, i utraty niezależności przez Pomorze.